Μπορεί η πολιτεία να αρέσκεται σε κατασταλτικές επιχειρήσεις, με την δικαιολογία να μαζέψει τους μετανάστες, με το σκεπτικό να τους τρομοκρατήσει για να σταματήσουν πλέον αυτά τα «κακά» παιδιά να έρχονται μπροστά από το νέο λιμάνι της Πάτρας.
Λες και οι χώρες από τις οποίες προέρχονται ήταν… παιδικές χαρές που δεν είχαν φόβο και αγωνία για την επιβίωση, λες και οι βόμβες που έσκαγαν στα σπίτια τους ήταν «στράκα–στρούκες» και οι πυροβολισμοί από τα όπλα ήταν μέρος ενός παιχνιδιού, σαν και αυτά που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά στις οικοδομές.
Ανεξάρτητα από το σκεπτικό της πολιτείας και το παρανοϊκό της όλης υπόθεσης, το σίγουρο είναι ότι οι 150 με 200 άνθρωποι που βρίσκονται αυτές τις μέρες στα «νεκρά» εργοστάσια της Αβέξ και του Λαδόπουλου, εκεί στην Ακτή Δυμαίων, θα πρέπει να ζήσουν.
Να ζήσουν υποτυπωδώς έστω σαν άνθρωποι, έχοντας ένα ζεστό πιάτο φαγητό και κάποιες προμήθειες για την επιβίωση, την διαβίωση και την υγιεινή τους στο «θέρετρο» που διαμένουν στο οποίο, όπως ήδη έχει γραφτεί, δεν διαφέρει σε πολλά από στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Επειδή λοιπόν υπάρχουν συλλογικότητες στην Πάτρα, όπως η «Αλληλέγγυα Πόλη» ή η «Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων και Μεταναστών», που δεν βλέπουν τους ανθρώπους αυτούς σαν σκουπίδια, όπως δηλαδή τους αντιμετωπίζει η πολιτεία (παρασυρόμενη προφανώς από την νοοτροπία που έχει να μην μπορεί να διαχειριστεί τα δικά της σκουπίδια, παρά μόνο να τα κουκουλώνει) η δράση που έχουν καθιερώσει, πραγματοποιήθηκε και το Σάββατο που μας πέρασε.
Στήθηκε κατσαρόλα που μοίρασε φαγητό στους μετανάστες εκεί στον χώρο της Αβέξ, παρουσία δεκάδων εθελοντών που σκόρπισαν την αγάπη τους, δίνοντας απορρυπαντικά, είδη υγιεινής, φρούτα, γλυκά και διάφορα άλλα αγαθά στους ανθρώπους αυτούς.
Και θα συνεχιστεί η δράση αυτή, τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες, όσο οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν στις «ποντικότρυπες» της Ακτής Δυμαίων.
